Yılların rüzgarı yüzüme delicesine çarptıkça içimdeki çocuğu da büyüttü. Salıncakta sallanarak en deli dolu haline bürünmesi gereken çocuk, günbegün hüzne cöküyor, yüzünde belirli belirsiz hafif mi hafif bir tebessümle en güzel yaşının derinliğine bakıyordu.
Çocukluğunu yaşamatmadığım, her bir derdimi içime atarak onun gençliğini de elinden aldığım için küs.
Değişiyordum, farkındaydım.
Rüzgar kendi yüzüme de vuruyor, içimdeki her bir duygunun yaprağı titreyerek ürperiyordu. Düşüyordu birer birer, içime dökülüyordu hepsi.
Değişiyor, dinginleşiyordum.
